Met een heerlijk herfstzonnetje, ideale temperatuur en nauwlijks wind startte ik aan mijn eerste halve marathon in eigen stad (parcours). De eerste kilometers gingen over de Stadionweg en de Churchilllaan. Dit zijn prima lange rechte wegen om goed in mijn tempo te komen. Het plan was om niet al te snel te beginnen en gedurende de halve marathon het tempo op te schroeven. Door de hoge Amsterdamse woningen lag het eerste stuk geheel in de schaduw, wat het lopen zeer aangenaam maakte.

Na het klimmetje over de Utrechtsebrug kwam het saaie stuk van het parcours, het stuk industrieterrein via de Joan Muskenweg, Van der Madeweg en Spaklerweg. Op dit stuk kwam ik achter iemand te lopen met een tempo van rond de 12,7 – 13,0 km/h; een ideale haas.

Vervolgens ging de route bij de Rembrandt Toren rechtsaf Watergraafsmeer in. Het was een verademing om na het saaie industrieterrein weer eens wat publiek langs de weg te zien. De route ging over de Hugo de Vrieslaan langs Betondorp en daarna rechtdoor over het Galileiplantsoen.

Onder het spoor door werd stadsdeel Zeeburg aangedaan. Via de Molukkenstraat en de Insulindeweg kwam ik bij de Zeeburgerdijk, het gedeelte van het parcours niet ver van mijn huis. De route vervolgde zich over de Mauritskade langs het Tropenmuseum.

Bij kilometer 15 zat een lastig stuk in het parcours; de combinatie van de tunnel onder de Wibautstraat gelijk gevolgd door de Torontobrug over de Amstel. Een pittig klimmetje. Dit was ook het keerpunt in mijn wedstrijd. Daar het plan was om het tempo steeds was te op te schroeven, deed dit klimmetje mij enigszins de das om. Ik had dit jaar nog niet verder gelopen dan 16 kilometer, dus ik wist ook niet hoe die ‘extra’ vijf kilometer zouden bevallen.

Na een lastiger stuk over de Stadhouderskade kwam ik mijn supporters tegen bij het binnengaan van het Vondelpark. De aanmoedigingen van de dames zorgden voor een goede stimulans van het moreel. Het Vondelpark lag er prachtig bij, ondergedompeld in de herfstsferen. Voor mij een zeer bekend terrein, door alle doordeweekse trainingsrondjes.

Het Vondelpark uitkomend en het laatste stuk over de Amstelveenseweg was nog even doorbijten, maar aankomend om het Stadionplein gloorde het Olympisch Stadion prachtig in de zon. Ik vond het een prachtige ervaring om voor het eerst dit stadion binnen de lopen om nog te versnellen de halve ronde over de atletiekbaan naar de finish.

Met een eindtijd van 1:44:48 (officieel) heb ik een nieuw PR op de halve marathon. Ik weet dat er meer in heeft gezeten, maar het was in ieder geval een prachtige ervaring om door eigen stad te lopen. Een heerlijke herfstdag met een lekker zonnetje.

Op 9 juni om 3:45 uur verzamelden de deelnemers van Alpe d’HuZes zich om gezamenlijk af te dalen naar de start in Le Bourg-d’Oisans. Onder de escorte van motards daalden deze vroege vogels af. Een lang lint van renners met rode achterlichten was zichtbaar. Ieder van de 21 bochten van Alpe d’Huez was verlicht met herdenkingskaarsen. Het was koud (3 °C), maar een mooie afdaling.

Niet veel later wachtten zo’n 4300 deelnemers op het centrale plein in Le Bourg-d’Oisans op het startschot. Er hing een geweldige sfeer. Iets voor vijf uur konden de teams ‘KPMG’ en ‘KPMG CIM’ starten. Om 4:59:48 uur ben ik begonnen met de eerste klim van de dag. Gedurende de gehele dag heb ik samen met Sander gereden, met een perfect op elkaar afgestemd tempo. Gedurende de eerste klim was het nog behoorlijk koud; ik heb mijn dikke fietsjack + lange handschoenen mooi aangehouden. De eerste bochten werden nog afgelegd in het donker. Na 1:23:16 uur zat de eerste klim er op. We reden niet te hard, een lange dag hadden we immers nog voor de boeg.

Na iedere beklimming stopten we bij onze supporters langs de weg tussen bocht één en twee voor een goede pauze; naar de wc en het proviand aanvullen. De afdaling die volgde was vreselijk; ik zat rillend en klappertandend op de fiets als gevolgd van de kou, daalsnelheid en een nog niet opgedroogd shirt onder het fietsjack. Ik was blij dat ik weer met de klim kon beginnen om op te warmen. Om 7:02:50 uur startte ik met de tweede klim. We kwamen weer goed in ons ritme en na 1:25:31 uur waren we weer boven. Een verval van slechts 2 minuten. Het ging lekker.

Ook de volgende afdaling was weer afzien. Het was nog steeds vroeg in de ochtend en nog bepaald niet warm (circa 6 °C). De derde klim startte om 9:21:32 uur. De beklimming van de Alpe d’Huez heeft het steilste gedeelde aan het begin, met een stijgingspercentage van zo’n 10%. Bij bocht 16 begint het iets af te vlakken (tot zo’n 8%) en vanaf dat punt voerden wij steeds ons tempo en cadans iets op bij een gelijkblijvende hartslag. De derde klim ging weer in een nette 1:23:04 uur, de snelste tijd tot dan toe.

Na de derde klim heb ik mijn fietsjack achtergelaten bij de supporters en heb ik gedaald in mijn Alpe d’HuZes outfit, met arm- en beenstukken aan. Inmiddels ook de ‘gewone’ fietshandschoenen aan. Beneden in het dal konde de armstukken weer uit en om 11:32:45 uur begon de vierde klim. Gedurende alle klimmen hebben Sander en ik niet gestopt. Op gevoel, hartslag en cadans reden we steeds de berg op. Dit ging ook de vierde keer perfect; in 1:24:18 uur. Nog steeds geen verval. Na de vierde klim was het lunchtijd (13:00 uur) en hebben we een heerlijk soepje genoten.

De volgende afdaling begon aangenaam te worden. De temperatuur was in het dal reeds boven de 20 °C gestegen. Geen vervelende kou meer. Het dalen ging me steeds beter af; meer ervaring en durf. Beneden in het dal aangekomen, konden zowel de arm- als beenstukken worden opgeborgen voor de vijfde klim. Persoonlijk vond ik de vijfde klim de zwaarste; we hadden er reeds vier beklimmingen opzitten, het was het warmste moment van de dag (tussen 2 en 3 uur) en ik begon al behoorlijk genoeg te krijgen van al die repen en gelletjes. De vijfde klim duurde het langst: 1:25:41 uur, maar toch een zeer beperkt verval.

De laatste afdaling was genieten; een goede temperatuur, rustiger op de weg en het bochtenwerk ging me stuk beter af. Om 16:19:46 uur startten we met de zesde en laatste beklimming. Gedurende de klim toch nog met veel pijn en moeite toch nog maar een gelletje naar binnengewerkt om eventuele hongerklop te voorkomen. Aangezien dit de laatste klim was, hadden we de laatste kilometers, vanaf ongeveer bocht drie, nog was extra aangezet. De laatste klim ging dan ook in onze snelste tijd van de dag: 1:22:59 uur.

Zes maal de Alpe d’Huez opklimmen was een prachtige ervaring. De support langs de kant was super. En een geweldig resultaat is bereikt: de ruim 4300 deelnemers van Alpe d’HuZes hebben 20 miljoen aan donaties binnen gehaald voor KWF Kankerbestrijding. Met dit bedrag kan serieus onderzoek gedaan worden om de ziekte significant aan te pakken.

Vandaag bij elkaar zo’n 6600 hoogtemeters geklommen, ruim tien en half uur op de fiets. Ik ben zeer tevreden over het klimmen. Het verschil tussen snelste en langzaamste beklimming was nog geen drie minuten. Dit puur door rijden op gevoel, hartslag en cadans.

Afstand: 90,4 km
Snelheid: 25,2 km/h

Vandaag weer een serieuze training voor de Alpe d’huZes, namelijk 36 (6×6) keer het Kopje van Bloemendaal beklimmen. Het Kopje is populair onder wielrenners en één van de weinige bergen van Noord-Holland. Ik reed steeds hetzelfde rondje, beginnende met de klim van het Kopje aan de noordkant (1). Vervolgens de afdeling en het keerpunt in Overveen. Daarna de beklimming aan de zuidkant (2). Afsluitend de afdeling via de Koninginneduinweg om weer met een nieuw rondje te beginnen. Bij elkaar heb ik dit rondje 18x gereden, wat resulteert in 36 beklimmingen van het Kopje.

Nu wil het geval dat tijdens mijn training ook de toertocht Classico Boretti over het Kopje trok. Voor deze tocht was er een fotograaf aanwezig op de klim. Deze fotograaf heeft mij ook meerdere keren weten vast te leggen met zijn Canon 5d Mark II. Hier het beeldverslag van mijn beklimmingen.

In het begin van de training was het behoorlijk druk, omdat het parcours van de Classico Boretti ook over het Kopje liep. In de loop van de dag begon het bovendien behoorlijk warm te worden (26 °C), een goed voorproefje voor 9 juni. In totaal heb ik 1350 mooie klimmeters gemaakt.

Afstand: 148,4 km
Snelheid: 30,3 km/h

De Haarlemmermeerpolder wordt omringt door een 60 kilometer lange ringvaart. Het is heerlijk om langs deze ringvaart te fietsen. ‘Rondje Ringvaart’ is dan ook een bekende en populaire fietsroute. Vandaag heb ik het rondje tweemaal gedaan. Mijn startpunt was Zwanenburg. Ik deed de rondjes tegen de klok in, dus achtereenvolgens naar Vijfhuizen, Cruquius, Lisserbroek, langs de prachtige Westeinderplassen, Aalsmeerderbrug, Schiphol-Oost, Badhoevedorp en weer naar Zwanenburg.

Het eerste rondje ging in 1:52:18,9 (snelheid 31,9 km/h, hartslag 161 bpm) en het tweede rondje in 1:52:46,0 (snelheid 31,8 km/h, hartslag 161 bpm). Ik sta te kijken van de overeenkomsten; mooi vlak. De twee rondjes werden voorafgegaan en afgesloten door een warming-up en cooling-down van een kleine 15 km (Amsterdam-Zwanenburg en visa versa). Bij elkaar was een heerlijke training.

Afstand: 101,3 km
Gemiddelde: 24,7 km/h

De weekend zaten we met vrienden in Kasteel Grasbroek te Limbricht. En prachtige uitvalsbasis om te fietsen door het prachtige Limburg. Sinds december 2010 is er een permanente versie van de Amstel Gold Race, verdeeld over een drietal lussen. Vanuit Limbricht was de noordelijk lus 1 een prachtige fietsroute. De route was uitstekend bewijzerd met borden. Een tocht van 100 km voerde ons over de volgende heuvels: Adsteeg, Lange Raarberg, Bergseweg, Keutenberg, Sibbergrubbe, Cauberg, Geulhemmerberg en Maasberg. Bij elkaar 665 Limburgse hoogtemeters overwonnen.

Wat een prachtige ervaringen: de Keutenberg met aan het begin haar 22% stijging, waarbij mijn hartslag snel naar de 180 ging; de Sibbergrubbe welke zo lekker ging dat ik aan het middelste voorblad genoeg had; en de Maasberg met haar prachtige kasseienstrook.